Nuk mund të vazhdosh si pianiste kryesore. Mësuesit e pianos dhe organos më treguan këtë vendim, pas "paraqitjes" sime në fund të semestrit të dytë të shkollës së lartë, në programin master.

Nuk i kisha dëgjuar kurrë këto fjalë më parë. Jo në shkollë, streha ime për super-arritje. As në muzikë, ku shpirti im shkoi për t'u shëruar nga plagët e jetës.

E pamundur. E pabesueshme. E pakonceptueshme. Kisha 15 vite që luaja piano. Kisha pasion muzikën dhe pianon në veçanti. A nuk e kuptuan se sa e sëmurë kisha qenë herët në atë semestër, sa e pamundur kishte qenë për mua të arrija?

Nuk mund të ishte e vërtetë.

Por ishte. Më shkëputën nga një ëndërr e përjetshme, spiranca e sigurt që më kishte çuar gjatë viteve të gjata studimi. Isha e zemëruar me mësuesit e mi të tanishëm që më thanë "jo". Me mësuesit e mi të kaluar, për mbështetjen e një ëndrre të rreme. Me veten time, për dështimin.

Ajo kishte filluar siç fillojnë ëndrrat. Në moshën shtatëvjeçare, isha lutur për mësime pianoje. Nuk fillova edhe për dy vjet të tjera, sepse blerja e një pianoje nuk ishte e mundur. Ndryshe nga shumica e fëmijëve, praktikoja duke luajtur këngë të krishtera. Gjyshja ime 69-vjeçare mësoi bashkë me mua duke qënë krah meje. Ushtrova me padurim dhe përparova me shpejtësi, pak si plangprishës. Bach dhe Debussy ishin kompozitorët e mi të preferuar, por unë i doja të gjithë.

Kur shkova në klasën e tetë, kisha disa vjet që luaja në kishë dhe gjithashtu luaja mjaft mirë për të shoqëruar programet muzikore të shkollës. Në shkollë të mesme, shoqëroja në mënyrë të vazhdueshme grupet korale të shkollës në turne dhe në gara, madje më paguanin për të luajtur për një koncert të vogël me nivel të lartë.

Humba çdo ndjenjë kontrolli që kisha ndaj së ardhmes sime.

Isha shumë e mire në piano në kolegj — ku vazhdoja të luaja për grupet korale — dhe kur u diplomova me nota të larta, mezi prisja të vazhdoja në të njëjtin nivel në shkollën e ciklit të dytë. Sidomos ngaqë kalova çdo test që më hidhnin — nga sa mirë mund të dalloja ndryshimin mes shënimeve deri te leximi i shikimit e deri te testimi nga nevoja për mësime të mëtejshme vokale — me ngjyra fluturuese.

Muzika përcaktoi identitetin tim. Kur mësuesit ma morën këtë, më grabitën ndjenjën e vetes.

Gjithashtu, humba çdo ndjenjë kontrolli që kisha ndaj së ardhmes sime. Ishte hera e parë që më e mira ime nuk ishte mjaft e mirë. Askush nuk më kishte thënë kurrë "jo" në muzikë. Nuk e kisha zbuluar kurrë të vërtetën e tmerrshme se kishte disa gjëra që nuk mund t'i bëja, pavarësisht se sa shumë u përpoqa.

Lënia pas e perfeksionizmit ishte një mësim thelbësor për jetën, por kisha përballuar gjëra që nuk mund t'i kontrolloja, si abuzimi, duke u përqendruar në fushat që mund të kontrolloja dhe në të cilat mund të shkëlqeja. Në atë kohë, u detyrova të hiqja dorë nga mjeti im thelbësor i mbijetesës, por nuk më kishte mbetur asgjë për ta zëvendësuar.

Përfundova duke ndryshuar krejtësisht drejtimin në një degë tjetër: arsimimin e fëmijërisë së hershme. Vazhdova me grupin e turneve të shkollës së muzikës për vitin tjetër, por sapo u martova, kjo përfundoi gjithashtu.

Mora disa vendime drastike për rikuperimin, por, me kalimin e viteve, kuptova se ata mësues nuk prisnin ose nuk donin që unë të largohesha nga shkolla e muzikës. Ata më sugjeruan të kaloja në teorinë e muzikës dhe ndonjëherë pyes veten se çfarë drejtimi do të kishte marrë jeta ime po të kisha shkuar në atë rrugë. E vërteta ishte se isha shumë muzikore dhe një vokaliste shumë më e mirë se ç'i jepja vetes meritën. Ata panë pikat e forta që nuk i njihja në veten time. Por gjithçka që mund të shihja ishte karriera e të qenit pianiste që mu rrëmbye nga dora.

Një e vërtetë më e vështirë për t'u gëlltitur ishte se gjykimi i tyre ishte i drejtë. Si një e mbijetuar e incestit, në atë moment të jetës sime isha kryesisht jashtë kontaktit me ndjenjat e mia. Nuk arrija t'i identifikoja emocionet e një pjese muzikore kur nuk njihja as zemrën time. Me kalimin e kohës e mora veten në atë pjesë, por ishte tepër vonë për të shkëlqyer në piano.

Nga ana tjetër, zbulova një dimension krejt të ri për veten time si mësuese. I shtova kuptueshmërinë dhe metodat interesit tim natyror dhe zbulova se nuk takova kurrë një fëmijë me të cilin nuk mund të lidhesha. Aftësia për të studiuar, artikuluar dhe mësuar ka ndikuar edhe në punën time si shkrimtare.

Dhe muzika nuk pranoi të qëndronte larg meje. Pas vitesh me shumë pak praktikë, aftësitë e mia ishin bërë të qeshur. Por më në fund u gjenda si pianiste në një kishë të vogël të vendit. Gjithashtu luaj ende në të njëjtën shtëpi pleqsh që luajta kur isha 11 vjeç. Edhe pse tani kamgoditur shumë nota të gabuara, luaj me më shumë ndjenjë dhe me energji, gjë që e tërheq shpesh një turmë.

Kisha të drejtë— duhej të bëhesha pianiste. Thjesht jo në mënyrën se si po përpiqesha ta arrija. Tani luaj për qejf.

Edhe pse në atë kohë ishte shkatërrimtare, besoj fort se mospranimi në piano pati një ndikim pozitiv në jetën time. Me anë të kësaj përvoje, kam mësuar se jeta nuk kishte rrjedhur siç e kisha besuar për herë të parë. Thjesht u desh një kthesë tjetër, e cila doli për më të mirën. Kush do ta kishte ëndërruar se do të shkonte kështu?

Nëse ndiheni si një dështim në shkollë ose në ndonjë gjë në jetën tuaj dhe dëshironi të flisni me dikë, lini informacionin tuaj më poshtë. Një nga mentorët tanë konfidencialë do të ishte i lumtur të të dëgjonte. Sepse nuk je vetëm.