Njerëzit më përshkruajnë si dikë që ka shumë topa në ajër. Më pëlqen të provoj gjëra të reja kështu që gjithmonë ndodh diçka. Më duket sikur kam pritur që gjërat të ngadalësohen për pjesën më të madhe të jetës sime. Disa muaj më parë, të bërit e shumë gjërave në të njëjtën kohë arriti kulmin.

Po punoja me kohë të plotë me një biznes dhe me kohë të pjesshme në një tjetër. Dola vullnetare në një program shërimi dhe merresha me marrëdhëniet e mia dhe përpiqesha të qëndroja në kontakt me familjen gjatë fundjavave. Këto ishin të gjitha gjërat që i doja, por ndjeva stresin e një orari të plotë. Dhe kështu filloi pagjumësia.

Vazhdova. Cila ishte alternativa? Nuk mund të ndaloja. M'u desh të punoja. Njerëzit kishin nevojë për mua. M'u desh të shihja familjen dhe miqtë e mi. Ilaçet më ndihmuan të flija një pjesë të kohës. Suplementet shtesë më ndihmuan të punoja gjatë ditës. Çdo natë shkoja në shtrat e frikësuar se nuk do të isha në gjendje të flija, gjë që vetëm sa shtonte më shumë stres në trurin tim të mbingarkuar.

Të qënit e zënë ishte diçka e zakonshme për mua, kështu që vazhdova programin, duke menduar se gjithçka ishte në rregull. Isha thjesht e lodhur. Kolegët e punës mund ta shihnin se po përpiqesha shumë t'i mbaja të gjitha rosat e mia në një rresht të përsosur. Vazhdoja të kërkoja falje që i harroja gjërat. Por askush nuk e dinte me të vërtetë se sa i keq ishte stresi. Duke parë prapa, ngjarjet me familjen dhe miqtë janë një mjegull. Disa muaj të jetës sime duken si një mjegull e vazhdueshme. Një ditë e përzier në një tjetër me shumë pak pushim.

Nuk mund të ndaloja. M'u desh të punoja. Njerëzit kishin nevojë për mua.

Nuk është për t'u habitur. Jam në depression.
U zgjova një mëngjes pasi mbijetova disa ditë vetëm me nja dy orë gjumë dhe gjithçka që mund të bëja ishte të qaja.

Isha shumë e lodhur. Mendimi për t'u përballur me një ditë tjetër ishte krejtësisht mbytës. Doja vetëm të flija dhe truri im nuk më lejonte.
Shkova të takoja një shoqe që është këshilltare. Ajo më bëri disa analiza dhe kuptoi që isha në depresion dhe shumë afër depresionit të rëndë. Duhej të ndërmerrja veprime të menjëhershme. Mora pushim nga puna. Me pahir e lashë punën time të dytë. Fola me shefin tim dhe ai pranoi të hiqte disa përgjegjësi nga axhenda im. Mjeku më dha një antidepresant dhe fillova të takohesha me një këshilluese.

Kisha nevojë për dikë që të më ndihmonte të gjeja arsyet që e lashë veten të shkoja në këtë vend. M'u desh të pranoja faktin se jam vetëm një person dhe duhet të kujdesem për veten. Kjo tingëllonte kaq egoiste në atë kohë, por kam kuptuar se është e vërtetë. Unë nuk jam bërë për të jetuar në mënyrën e çmendur që unë isha duke jetuar.

E vërteta është se aktiviteti në jetën time më bëri të ndihesha e vlerësuar dhe e nevojshëm. M'u desh të mësoja se jam e vlefshëm jo për shkak të të gjitha gjërave që bëj, por për shkak të asaj që jam. Ishte koha të ngadalësoja dhe të mësoja të doja veten. Dëgjova një herë se, "ne jemi qenie njerëzore, jo veprime njerëzore." Nuk është e lehtë të fikësh zhurmën dhe të qënit i zënë dhe thjesht të jesh i qetë. Por tani e kuptoj se sa e rëndësishme është.

Nëse të duket sikur duhet të vazhdosh të vraposh për të vazhduar, nuk je vetëm. Duam të flasim me ty. Ju mund të përdorni formularin më poshtë për të hyrë në kontakt.