Një mëngjes me diell, kur dielli ende po përgjonte ende nëpër xhamat e dritareve, u zgjova dhe u enda duke kërkuar nënën time. I gjeta shapkat e saj të shtrira në korridor, por ajo nuk ishte askund. M'u kujtua se ndihesha e hutuar... Ende po zgjohesha. Pashë dadon time që po nxitonte dhe gjeta babanë tim të ulur para dollapit të dhomës së ndenjes. Gjeti një çantë, nxori një letër dhe e lexoi, me fytyrë të drejtë. E ndjeva zemrën time të ndalojë. Nuk kishte shpjegime që mund t'i kujtoj! Mami u largua! Pasojat, nuk më kujtohen fare. Pse askujt nuk i interesonte se si ndihesha? Isha kaq e prekur dhe e vetëm.

**Unë isha duke qëndruar atje ... krejt e vetme. **

U bëra një fëmijë shumë i qetë, jo më fëmija i lumtur që isha dikur. Doja përgjigje. "Pse më la mamaja?" ishte gjithçka që mund të mendoja.

Po mbetesha prapa në shkollë. Qava veten për të fjetur shumë. Isha e dëshpëruar që dikush të më donte për atë që isha. Nuk dija si t'i përpunoja të gjitha këto dhe kështu i shkrova të gjitha në esetë e shkollës sime.

Mësuesja ime ishte shumë e shqetësuar për mua dhe shumë e sjellshme me mua. Ajo gjithmonë kishte një buzëqeshje të butë, një që ende mund ta kujtoj. Me kalimin e viteve, figura të tjera nënë u shfaqën, duke u kujdesur për mua si një nënë.

Babai im ishte shumë i zënë me punën e tij dhe megjithatë, ai ishte patjetër atje për të treguar mosmiratimin e tij sa herë që unë nuk i plotësoja pritjet e tij. U ndëshkova rëndë kur mora nota të këqija. Më qortonin shpesh për gjëra që ai nuk i miratonte. Ndihesha e frikësuar për shkak të babait tim abuzues, por edhe unë isha e hutuar, sepse edhe ai ishte i sjellshëm me mua ndonjëherë. Nuk ishte një shtëpi ku doja të jetoja dhe më mungonte shumë mamaja.

E pashë përsëri pothuajse 4 vjet pas ndarjes së tyre. Ajo sapo u shfaq në derë një ditë, pa asnjë paralajmërim. Isha e lumtur që e pashë, por edhe kisha frikë se mos ajo mund të largohej përsëri. Zemra m'u plagos dhe e kisha të vështirë t'u besoja përsëri prindërve. Unë mund të them se ata ende nuk ishin të lumtur. Ata jetonin në dhoma të ndryshme. Ata shpesh grindeshin dhe unë mund të mendoj vetëm se arsyeja pse ata po ktheheshin së bashku ishte për shkakun tim. Mund të them se mamaja ime nuk ishte aspak e lumtur.

Kur isha fëmijë, fajësova veten që nuk isha aq e zonja sa ta mbaja nënën, të mos largohej. Do të doja që dikush të kishte qenë atje për të më ndihmuar të kuptoja se çfarë po ndodhte. E kisha të vështirë ta falja nënën time.
_Si mundi të më linte pas? _

Zemra m'u plagos dhe e kisha të vështirë t'u besoja përsëri prindërve.

Kur isha e rritur, dalëngadalë fillova të kuptoja se çfarë ndodhi gjatë fëmijërisë dhe fillova udhëtimin tim shërues. Kuptova se nuk mund ta rregulloja martesën e prindërve. Tani që jamnënë vetë, nuk mund ta duroj mendimin për t'i lënë fëmijët e mi. Nëna ime duhet të ketë qenë kaq e dëshpëruar për të ndërprerë reagimin e saj njerëzor ndaj fëmijës së saj dhe për të më lënë mua. Duhet të ketë qenë kaq e vështirë për të që të kalonte nëpër gjithë atë situatë.

Fajësova mamanë gjatë gjithë viteve të fëmijërisë për momentet e vështira që kalova, por tani e shoh ndryshe. Në vend që të ndiej zemërim ose keqardhje për veten, hidhërohem për faktin që nuk isha mjaft e rritur. Do të doja që mamaja të kishte ardhur përkrah meje dhe të më ndihmonte gjatë pubertetit, të më ngushëllonte kur kisha frikë dhe të isha atje kur babai po humbiste temperamentin. Do të doja të mos vija nga një familje e thyer.

Në vend që të ndiej zemërim ose keqardhje për veten, hidhërohem për faktin që nuk isha mjaftueshëm e rritur.

Ky ndryshim i pikëpamjes nga faji në pikëllim mori shumë takime këshillimi dhe gatishmëri për t'u përballur me të kaluarën time të vështirë. Gjithashtu, shkova në këshillim traumash dhe u konsultova me një terapist. Shumë njerëz luajtën një rol të rëndësishëm në udhëtimin tim shërues.

Kam vënë re se në stinët e ndryshme të jetës, ka vështirësi dhe dinamika të reja për mua për të punuar në marrëdhënien time me familjen time. E di që udhëtimit tim shërues nuk i ka ardhur fundi.

Shpesh, rruga drejt shërimit fillon me gjetjen e dikujt që është i gatshëm thjesht të dëgjojë me dhembshuri dhe mençuri ndërsa kalojmë çdo sfidë të re. Ky ishte rasti për mua dhe mund të jetë edhe rasti për ty. Të lutem, dije se nuk ke pse të qëndrosh aty, vetëm.